Dag 3:
Route gepland: 416KM
Route gereden: 319KM
Ook op dag drie staan we bijtijds op. Om acht uur schuiven we weer aan voor het ontbijt dat we ons wederom goed laten smaken en om negen uur rijden we de parkeergarage van het hotel uit voor weer een dag sturen in de bergen.
Nog voordat we Bolzano uit zijn wij, Peter en ik, Harold en Michiel al kwijt door een paar verkeerslichten. Het navigatiesysteem waar we de routes in gezet hadden, had er weer eens goed zin in vandaag. Op weg naar het eerste tussenpunt werden we verzocht wegen op te rijden die er helemaal niet waren, ook in de meest recente kaarten ging dit verkeerd. Na wat heen en weer bellen bleek toch dat we in twee groepjes anders de stad verlaten hebben en daardoor niet makkelijk meer bij elkaar konden komen. Dit leverde een paar minuutjes vertraging op, om maar te besluiten om naar het eerstevolgende tussenpunt op de route door te rijden. ’s Ochtends bij het ontbijt hadden we al bedacht om dezelfde route als twee jaar terug, dus de Nigerpass werd nu overgeslagen.
De zaterdag voor de nationale feestdag in Italië (Assunzione della Beata Vergine Maria, Maria Hemelvaart) was het toch best druk zo hier en daar op deze hele zomerse dag. De weergoden waren ons eigenlijk erg goed gezind, gezien de voorspellingen die voor deze dag waren afgegeven. Op enkele passen zouden we flink wat bewolking zien, maar over het algemeen lekker zonnig.
De eerste pass die op onze route ligt is de Passo di Costalunga (1745hm) langs de wintersportplaats Karersee. Geen hele extreme pass qua bochten en steigingspercentage, maar wel een eentje om er even lekker rustig in te komen. In deze streek kun je alle passen net zo makkelijk aan elkaar rijgen, dus van verbindingsetappes zal in de regel geen sprake zijn, aangezien je pass op en pass af blijft rijden. Dit in combinatie met het mooie weer nodigt uit om toch de raampjes te laten zakken en de airco lekker uit te zetten. De snelheden liggen toch niet zo hoog en je kan op deze manier lekker genieten van de geluiden uit de omgeving die 'licht' overstemt worden door het geluid van de zes-in-lijn die vrolijk mee doet op weg naar boven. Het autootje heeft er ook vandaag merkbaar zin in.
Onderaan de Costalunga gaan we richting de Passo Pordoi, zonder deze gelijk over te gaan. Daarvoor ligt nog een mooi lusje waarbij de hoogte langzaam maar zeker echt gaan opzoeken. Echter voordat we bij die ‘lus’ zijn, moeten we nog een aantal dorpen door en het is niet bepaald rustig op de wegen. Blijkbaar heeft iedereen hetzelfde idee, want vanaf de Costalunga tot aan de voet van de vier passen is het in de (wintersport) dorpjes file rijden. Eenmaal in Canazei splitst het verkeer zich alle kanten op, de meeste richting de Pordoi, waar wij als eerste in de lus de Passo Sella (2244hm) pakken. Onderaan begint de weg al direct te slingeren en het groene landschap veranderd in rap tempo naar rechtomhoogstekende rotsformaties. De eerste kenmerkende eigenschappen van de rotsformaties in de Dolomieten wordt hier al snel zichtbaar, waar we gisteren al een glimp van konden opvangen. Met zijn plateauachtige toppen zijn deze bergen wel heel kenmerkend voor dit gebied. Dat het een publiekstrekker is wordt al wel snel duidelijk aan het verkeer. Echt doorrijden lukt niet en al snel worden we wakker geschud dat we moeten uitkijken voor de Italiaanse autorijder, met name het type die ook de openbaar vervoerbussen bestuurd. Deze willen nog eens een bochtje binnendoor pakken, waardoor de kans bestaat dat je richting de wand wordt gedrukt erg aanwezig is. Weer eentje om rekening mee te houden, naast de mogelijkheid dat achter iedere blinde bocht omhoog een fietser of wandelaar kan zitten. Ruim de bochten insteken is wel wenselijk, maar vanwege dalend verkeer dat graag de binnenbocht pakt niet altijd even makkelijk uit te voeren. Wanneer er zich even de ruimte voordoet kunnen we alsnog met gezwinde spoed omhoog.
Eenmaal bovenaan zetten we vervolgens de afdaling in naar de vallei om de volgende pass te gaan pakken, de Passo Gardena (2136hm). Het rijdt nu lekker door, dus proberen we de gang er een beetje in te houden, ook gezien de drukte bovenaan geeft ons weinig plaats om even te stoppen. De afdaling gaat met groots gemak op deze 'SS'-wegen. De Stradale Statale wegen zijn over het algemeen erg goed begaanbaar, wat later op de route wel iets anders zal blijken te zijn, wanneer we een aantal passen nemen die als provinciale weg zijn aangemerkt ('SP', Stradale Provinciale), waar je vaak nog heel goed moet opletten in verband met de beperkte wegbreedtes en vaak onoverzichtelijke bochten. Maar voorlopig hebben we het tempo er nog goed inzitten. Een paar motorrijders en snel afdalende wielrenners vergezellen ons het laatste deel van de afdaling, die voor een ieder erg vermakelijk is. Bij het opdraaien van de Gardenapass raken we beiden kwijt en kunnen we vlot door. Voordat we echt de hoogte in gaan stoppen we nog bij Chalet Gerard in Wolkenstein om een koffie en een Apfelstrudel te nuttigen.
Na de stop vervolgen we onze route over de Gardena. Het tempo ligt nog steeds op een vlot niveau en de bergketens, maar ook de lucht openen zich voor fantastische plaatjes bij het bergop rijden. Ook hier geen echt agressieve haarspeldbochten, maar over het algemeen lekkere doordraaiers.
Onderaan de Gardena gaan we weer richting de Pordoi. Om daar te komen kunnen we de derde pass op rij over, de Passo Campolongo (1875hm). Het is dat het lekker op en neer heen en weer slingert, maar echt het idee van een volwaardige pass krijg je niet direct zoals dat bij de vorige wel het geval was. Desalniettemin is ook dit weer een heerlijk stuurweggetje, helemaal als je niet opgehouden wordt door een verdwaalde Nederlander of camper. De pass heeft toch een paar mooie rechte stukken om in dat geval even een paar verzetten terug te zetten om er met gezwinde spoed langszij te kunnen gaan.
Na deze pass is het 'eindelijk' tijd om een van de snoepjes van deze route te gaan pakken, de Passo Pordoi (2239hm). De weg gaat rap omhoog met zijn korte rechte stukken en 33 stuks haarspeldbochten. Ook hier geldt weer: als je de ruimte hebt is het echt een feest om naar boven te knallen. Blijkbaar is het merendeel van de weggebruikers van de weg af, want het kan nu ook lekker bergop. Hier en daar is de pass inmiddels opnieuw geasfalteerd. Met alle beschermengeltjes uit zijn dat wel de stukken waar je in een haarspeldbocht met datzelfde, toch nog enigszins gladde asfalt, de kont van de auto opzij kunt laten zetten om zo dwars de bocht door te komen zetten, als je geen tegenliggers treft. Ofwel genieten van het uitzicht en ondertussen lekker sturen waarbij de weg zich naar boven kronkelt. Naast het sturen verveelt het uitzicht zich in ieder geval niet en maakt de tocht naar boven zeker meer dan de moeite waard. Bovenaan is het toch nog iets wel wat bewolkt. Met een enkel drupje dat naar beneden komt besluiten we om door te gaan. Ook boven is het weer ‘aangenaam’ druk.
Onderaan de Pordoi in Canazei, draaien vervolgens 180 graden om daar de Passo Fedaia (2057hm) terug naar het westen te nemen. Na het geweld met de haarspeldbochten berg op en af op de Pordoi is dit een pass met voornamelijke glooiende wegen met soepellopende bochten. Net iets over de top zetten we auto nog even aan de kant om een paar foto’s te maken en vervolgen onze weg dan snel weg, op weg naar de lunch in een van de dorpjes in het dal. Het meest oostelijke punt en meest kenmerkende punt van de Dolomieten, de "Drei Zinnen" / Tre Chime (2999hm), bereikbaar via een doodlopend (tol)weggetje, gaan we vandaag niet halen, zo hadden we vanochtend al ingezien, maar voor een ander nog immer wel het bezoeken waard is overigens.
Na de stop en de lunch slaan we de Passo Falzarego, de Passo Tre Cime en de Passo Tre Croci en de Passo Giau over om onze weg te vervolgens over de Passo Staulanza (1773hm). Na de Staulanza veranderd het landschap gelijkmatig naar een meer groene omgeving. Het is duidelijk dat we aan de oostkant de rand van de het hooggebergte langzaam aan het opzoeken zijn en de bomengrens niet meer gehaald wordt. De rit voert verder op de SP347 en de SP2 met de twee passen: Passo Duran (1601hm) en Passo Cereda (1369hm), waarbij we de Passo Forcella Aurine (1299hm) na de Cereda rechts laten liggen. De eerste van de reeks is de echte rijderspass. Ondanks dat het een provinciale weg is, is de pass over het algemeen voldoende breed om lekker door te rijden en bieden de bochten meer voldoende uitdaging. Naar het zuidwesten toe wordt de weg gaandeweg toch wel wat smaller en worden er op die wijze heel knus aandoende dorpjes doorgerden, waar je soms wel heel goed moet uitkijken.
Voor de Fünfer zijn dit soort wegen toch een iets te grote opgave en Michiel besluit om naar de Passo Duran de kortste weg naar Bolzano te nemen. Peter, Harold en ik steken vervolgens de Passo Cereda nog over, zoals gezegd nadat we de Forcella Aurine dit keer rechts hebben laten liggen omwille van de tijd en koers te zetten naar de laatste grote pass van deze dag: de Passo Rolle (1989hm). Ook hier inmiddels veel stukken nieuw asfalt in vergelijking met de laatste keer op het stuk naar San Martino di Castrozza. In combinatie met het relatief weinige verkeer dat ons op houdt is het echt een genot om naar boven te rijden vanaf de zuidkant. Ook eenmaal door het dorp kunnen we ons geluk niet op en blijft het een feest wat sturen aangaat. Op deze manier is de pass wel om te dopen tot Passo Rollecoaster. Bovenaan besluiten we om de Passo Lavazé vandaag niet te nemen en om terug te keren naar het hotel, na weer een enerverende dag.
. Der schönste Buchstabe der Welt.
