Driving the Alps 2018

[Joop]

Dag 1: Heenreis naar Kranjska Gora

Geen trek om het verslag te lezen maar wel de plaatjes te bekijken, dan hier de link naar de foto's van onze roadtrip door het Alpengebied van Midden Europa.

Route: 1001KM met Felbertauernpass

Na de afgelopen roadtrips door de Alpen was het dit jaar ook weer tijd voor onze inmiddels jaarlijkse roadtrip. Tot een vier weken voor onze trip hadden we (Haroldje en ik) eigenlijk nog geen idee welke kant we op zouden gaan. Schotland wel (weer) overwogen, maar dan is vier weken voor vertrek echt te kort om hotels te vinden. We hebben toen maar besloten om een rondje door al onze vorige bestemmingen te maken (Karinthië, Julische Alpen, Dolomieten), met een uitstapje naar de Italiaanse Car Valley om zo door te steken naar de Bloemenriviera, ofwel de Italiaanse Côte d'Azur, om daar weer door Frankrijk de Route des Grandes Alpes vanuit het zuiden naar Zwitserland te nemen. M.a.w. ook nu weer een roadtrip waar we van hotel naar hotel trokken en daarmee iedere dag een andere plaats zouden aandoen. Ergens maakt het ook wel net zo spannend en de reis nog interessanter.
De roadtrips die we, dit jaar al weer voor de zevende keer op rij maken door de Alpen, staan vooral in het teken van goed genieten van het rijden, de omgeving en lekker eten en drinken (#LiveSlowDriveFast). Een hele dag rijden is en blijft een hele opgave dus vooraf hebben we de routes dan ook zo proberen te maken, dat ze afhankelijk van de omstandigheden op de dag zelf ook nog redelijk eenvoudig in te korten zijn, daar waar een etappe dat mogelijk maakt. Uit het verleden weten we inmiddels dat het geen overbodige luxe, met name in Italië. Dit jaar bleek het niet echt nodig te zijn. Waarschijnlijk dat we er inmiddels al aardig bedreven in zijn om dit goed in te schatten en zo de te rijden etappes goed behapbaar te maken voor één dag, zonder een uur of 10 onafgebroken achter het stuur te hoeven trappen om maar weer een beetje bijtijds bij het hotel aan te komen.

Alpentour 2018_Dag 1_Nettetal (D) - Felbertauern - Kranjska Gora (SLO)

Op donderdag 26 juli was het dan eindelijk zo ver. Afgesproken om 8u afgesproken in Nettetal, net over de grens bij Venlo, op de voor de Eifelritrijders een bekende plek, om van daar uit te vertrekken. De weersvooruitzichten waren goed, het zou immers frisser worden dan de 33gr die het in Nederland die dag zou worden. Op naar de verkoeling!

IMG_0541 by Joop van Brummelen, on Flickr

Ook dit jaar besloten om maar zoveel mogelijk de Autobahn te pakken naar de bestemming. Altijd even doorbijten, want daar is niet bepaald heel veel spannends te beleven. Rond 15.30u begon de tank al aardig leeg te raken, dus tijd voor de welverdiende bak koffie en een hapje voor de inwendige mens en auto; bestemming Greding langs de A9 richting München, om even de focus te veranderen, want echt opschieten heeft het tot nu toe nog niet echt gedaan. Van vakantiedrukte is eigenlijk geen sprake, maar de wegen zitten wel vol met werkverkeer en de wegwerkzaamheden helpen daarbij niet mee.
Snel weer door, want we wilden voor de echte drukte graag München voorbij zijn. Eenmaal op de A9 schoten we mooi op, maar ter hoogte van München begon het verkeer toch op te stropen.

IMG_4008

De drukte doet ons besluiten om het beoogde stuk binnendoor via Kufstein, de Felbertauernpass/-tunnel, Gailbergsattel en Naßfeldstraße over te slaan en de Autobahn te pakken in Oostenrijk.
Voor de grens daarom even snel gestopt om een Autobahnvignet voor Oostenrijk te kopen en mogelijk een flinke boete riskeren. Onder Villach verlaten we de A2 en steken via de Wurzenpass de grens met Slovenië over om op onze eerste tussenbestemming, nl. Kranjska Gora, te komen. Stiekem toch 2,5u langer over gedaan dan eigenlijk gepland, maar nog wel op tijd om in het dorp nog een restaurantje te vinden om te kunnen eten en we laten het eten en het welverdiende biertje ons dan ook goed smaken.

[Joop]

Dag 2: Noord Slovenië – Zuid Oostenrijk

Route: Route 346KM
Dag twee besluiten we om op tijd te beginnen. We laten ons het ontbijt goed smaken voor een dag vol geslinger en ‘achtbaangeweld’, zo zal later die dag blijken. Deze dag kiezen we ervoor om Slovenië te verkennen en de route te rijden die we in 2015 ook al eens hebben gereden, maar dan nu proberen dit zonder de gravelstukken te kunnen overbruggen.
Alpentour 2018_Dag 2_Oostenrijk - Zuid Slovenië

In Kransjka Gora gooien we de tank van onze auto's vol, om de dag aan de oostkant van het Triglavski Natuurpark te beginnen. De dag begint direct goed nadat we de doorgaande weg afgegaan zijn en de weg door het park omhoog nemen. Zoals we de vorige keer ook al hebben kunnen constateren zijn hier een flink aantal heerlijke bergweggetjes door het park omhoog en naar beneden te vinden. Het deel tussen Zgornja Radovna en Krnica is mooi, maar zou je wel moeten mijden als je, net als ons nu, je auto wil schoon houden.

IMG_0542

De wegen door de Julische Alpen waar we daarna op uitkomen is geliefd bij fietsers en die komen we dan ook meer dan genoeg tegen op weg naar boven, maar ook naar beneden. De wegen zijn echter lekker breed en over het algemeen goed overzichtelijk zodat je daar niet echt veel last van hebt als je wat vlotter zo’n berg op en af wil. De enige echte obstakels, waar je een wel goed rekening mee moet houden zijn de langlaufers die zomers het asfalt ook willen gebruiken om te trainen. Die hebben doorgaans nog aardig wat ruimte in de breedte nodig. Maar nadat we een groepje gepasseerd zijn is de weg weer voor ons zelf. Wat dat aangaat zijn dit voor zover echt heerlijke rijderswegen. Het bakje koffie nuttigen we op het hoogste punt van de 909, bij het kleine skigebied Soriška Planina.

IMG_0544

IMG_0547

Na de koffie zetten we onze rit door over prachtige rijderswegen. Ondanks dat de betere stratenatlassen hier geen groen lijntje langs op plaatsen (‘het waard om voor het uitzicht om te rijden’) gaf het bij mij in het begin zoiets van ‘het zal wel niet zo geweldig zijn’, maar de wegen en het uitzicht zijn en blijven echt fantastisch. Vanuit Železniki nemen we de weg omhoog. Hier gaan we langzaam over van de Julische Alpen naar de Kamnik-Savinja Alpen, waar de rest van de dag doorheen rijden. Vanuit het dorp in het dal kijk je tegen een enorme bergwand aan, waar je de autootjes als kleine voorwerpen langsop omhoog ziet slingeren. Hier gaan we omhoog volgens de navigatie en het is zeker de moeite waard, ondanks de erg smalle weg (de 635) omhoog en later ook omlaag. Voordat we de top bereiken komen we ook nog langs een indrukwekkend oorlogsmoment voor de slachtoffers van de oorlog bij Dražgoše tijdens de tweede wereldoorlog tussen de Sloveense Partizanen en de Duitse militairen, waar we de vorige keer in 2015 nog even hebben gestopt, maar nu doorrijden.















Het afdalen gaat over dezelfde smalle weggetjes richting Kranj. Je merkt nu wel aan alles dat je hier de Julische Alpen aan het verlaten bent, vandaar dat we vanuit Kranj weer richting het noorden trekken met aan de horizon het oostelijke deel van de Kamnik-Savinja Alpen, richting Oostenrijk. De wegen leiden uiteindelijk naar de Jezerzkopass (1218hm), met het hoogste punt op de Sloveens-Oostenrijkse grens. We zijn eigenlijk inmiddels al op zoek naar een plek om te lunchen, maar net voor de grens hebben we een plekje gevonden in Zgornje Jezerzko, waar we in ieder geval niet met een lege maag vertrekken.

IMG_0551

IMG_0552

IMG_0554

Het deel dat we na de lunch door Oostenrijk heen gaan, gaat over een heerlijke 13 km aan haarspeldbochten naar beneden op bijna circuitasfalt. Na weer de grens overgestoken te hebben zijn we weer terug in Slovenië richting in Solčava, waar we proberen de weg te vinden die ons om het gravelweggetje van 2015 heen probeert te loodsen, die ons naar de oostelijke kant van de route van vandaag moet leiden om daar de Sloveens-Oostenrijkse grens over te steken. Dat weggetje konden we niet zo snel vinden. Achteraf in Streetview waren we toch te ver doorgereden en al eerder linksaf hadden moeten slaan, al had de navigatiesysteem dat anders ingeschat en ons ieder keer op meest onfatsoenlijke onverharde geitenpaadje omhoog probeerde te sturen. Op de dag zelf hebben we het lintje richting de Jezerzkopass weer terug genomen, om daar maar de grens met Oostenrijk over te steken en route aan de andere kant van de grens weer op te pakken. Twee keer dit stuk pakken is geen straf in ieder geval. Onderweg naar boven stoppen we nog even om van het uitzicht op Oostenrijk te genieten.

IMG_0555

IMG_0557

IMG_0558

Tweederde van de route zit er inmiddels op en we steken de Oostenrijkse grens over via de '82'. In Bad Eisenkappel houden we koers richting de een na laatste pass voor vandaag, de Schaidasatte. Met 1061hm geen hele hoge pass, maar wel een hele leuke om nog even mee te nemen voordat we de rijkswegen richting het hotel op rijden. Het dal inkijkend was, in tegenstelling tot de vorige keer, kraakhelder en we zetten de rit voort richting Kranjska Gora, waarvoor we nog een keertje de Wurzenpass over moeten, waar we een welverdiend biertje pakken op een van de terrasjes in het dorp, nadat we de auto's achter het hotel op 'ons privé plekje' hebben neergezet.
IMG_0562

IMG_0563

IMG_0564

IMG_0566

[Joop]

Dag 3: Triglavski Park en Dolomieten

Route: Route 408KM
Op dag drie zitten we om 8 uur aan het ontbijt en na het uitchekcen bij het hotel maken we ons op voor de oversteek naar Italië via het Triglavski Park en de Dolomieten om in Trento uit te komen bij het hotel wat we al hebben geboekt.
Alpentour 2018_Dag 3_Kranjska Gora (SLO) - Trento (IT).tar

In Kransjka Gora gooien we op dezelfde plek als gisteren de tank van onze auto's vol, om de te starten met de route door het Triglavski Natuurpark richting de Italiaanse grens. Direct vanuit het dorp begint de Vršič-pass die van begin tot het eind 50 haarspeldbochten kent. Aan de noordkant liggen hier kleine kasseitjes in de haarspeldbochten die de auto wat ontzet en er zo voor zorgt dat er van enige tractieverlies sprake is. De zuidkant omlaag ligt er daarentegen echt waanzinnig strak bij zo zouden we wederom merken. Maar voordat het zover is, moeten we nog omhoog. In bocht 17 komen we langs de kenmerkende stenenstapels die andere mensen hebben 'gebouwd'. We schieten er snel langs op, want er staat wat op het programma op deze plek zo lijkt.

IMG_8177

De mensen maken zich op voor een (wandel- of fiets)evenement op de berg, want echt opschieten doet het niet en de plaatselijke politie is al bezig om de later op te zetten wegafsluiting voor te bereiden. Eenmaal bovenaan is daar niets meer van te merken en kunnen we in vlotte stijl bergafwaarts om tijdens de afdaling nog even van het uitzicht te genieten.

IMG_0569

IMG_0570

IMG_0575

Er komt inmiddels een politieauto langs gereden. Met het idee dat zij wel lekker door zullen kachelen naar beneden sluiten we daar vlot achteraan. Maar de beste mensen hebben niet bijster veel haast en laten zich in alle rust naar beneden zakken en wij volgen daarom ook maar netjes. Vlak voor Trenta kunnen we er voorbij en maken we ons om voor een mooi stukje sturen door het Triglavski Park en via de Passo di Predil steken we de Sloveens-Italiaanse grens over om via de achterkant van de Dolomieten onze weg naar de koffiestop te vervolgen. Maar eerst moeten we nog over de Sella Nevea. Dit is echt een mooi bochtig parcours zonder echte haarspeldbochten, maar is daarmee eigenlijk wel een beetje een verkapte racebaan, aangezien het asfalt er ook nog eens fantastisch bij ligt en zo bereiken we snel de koffiestop. Het deel van de route waar we ons nu op begeven is niet bijster spannend, maar wel even goed om wat kilometers in een iets hoger tempo te overbruggen, aangezien we toch voor vandaag een dikke 400km op het programma hebben staan, waarvan we in de afgelopen jaren wel hebben geleerd dat meer dan 350km in de Dolomieten op een dag best een opgave kan zijn, als het verkeer tegen zit.

Al snel daarna begint het al weer te kronkelen en weten we dat aan de rand van het Dolomietengebied zitten. De eerste passen in de buurt van Cortina d'Ampezzo dienen zich al aan. Andere mensen weten dat blijkbaar ook, want op de weg er naar toe wordt het inmiddels al wat drukker en het tempo daar mee ook wat lager, wat ons wel momenten oplevert dat we ook nog meer dan anders om ons heen kunnen kijken. Inhalen heeft vaak toch geen zin of zou te spannend worden. Via de Passo di Pura, de Sella di Razzo, de Sella Ciampigotto bereiken we uiteindelijk de Passo Tre Croci. Mocht je echt de ruimte hebben dan kun je op weg naar het hoogste punt van de Tre Croci je rijdershart naar hartelust laten spreken. De weg er naar toe via de bergwegen zijn echt geweldig. Bovenop besluiten we te lunchen, echt goedkoop is het daar niet, maar onderweg er naar toe zijn we nog niet echt iets authentieks in het dal tegengekomen en onze maag begint al wel lichtjes te protesteren.

IMG_0576

IMG_0577

Na de lunch, die overigens wel prima smaakte, in tegenstelling tot sommige andere plekken boven op een berg, vervolgde we onze route. De Tre Croci stond al een tijdje op mijn lijstje als Dolomietpass en hij is zeker niet tegen gevallen. Onder aan deze pass stond er nog eentje op het programma die nog op het lijstje doorgehaald moest worden, nl. de Passo di Giau. Ook deze mag op het lijstje van favorieten passwegen komen te staan als heerlijke rijdersweg. Mooi van breedte en lekker vloeiende kronkelend met af en toe een breed uitlopende haarspeld schiet de weg naar de top vanuit het oosten. Eenmaal boven op is het wel zo druk met auto's, dat we besluiten iets lager van het uitzicht te genieten.

IMG_0578

IMG_0580

IMG_0581

IMG_0586

IMG_0587

IMG_0592

IMG_0582

De route naar beneden via de westkant van de Passo di Giau is er eentje met heel veel krappe(re) haarspeldbochten. De paar voorliggers die we hebben kunnen we relatief eenvoudig voorbij en naar beneden toe is het vooral haarspeeldbocht strak insturen, auto zo snel mogelijk rechtzetten om een beetje gas bij te geven en zo op de eerstvolgende volgende haarspeldbocht weer vol in de ankers te gaan. Erg vermakelijk en lekker intensief en vermakelijk sturen. Ondertussen natuurlijk niet te veel vergeten om toch nog even om je heen te kijken, want de omgeving blijft gewoon erg mooi. Van om je heen kijken komt bij de volgende meer terecht als we de auto richting de Passo Pordoi sturen. De passweg omhoog is een relatief smalle, zo weten we inmiddels, aangezien we deze pass al meermaals hebben gereden. Geduld is dan wel op zijn plek, al is dat niet onze sterkste kant. Met wat hangen en wurgen komen we toch langs een paar auto's en ons toch nog even het moment gunnen om naar de top te sprinten. Het laastste deel, van bocht 20 tot 32, was de laatste keer superstrak geasfalteerd, maar in twee jaar tijd is dit stukje vakwerk door inwerking van de natuur al flink verslechterd naar een pokdalig stukje asfalt waarbij je af en toe toch echt wel even de handjes aan het stuur moet houden. Bovenop de pass rijden we door onder het mom, been there, seen that en gaan we in gezwinde spoed omlaag nu we toch geen verkeer voor ons hebben. Naar beneden toe liggen ook daar nog 27 stuks haarspeldbochten op ons te wachten en we snellen ons ook hier van af over het over de algemeen mooi overzichtelijke weg omlaag.
Onderaan in de skidorpjes is het ook in de zomer altijd druk, zo ook vandaag. Vanaf Canazei tot en met Vigo di Fassa is het daarmee ook rustig aan rijdend. Een blik op het horloge doet ons besluiten om de Passo di Costalunga en de Passo di Lavazè dit keer maar te laten schieten. Mocht je nog een keer in de buurt zijn, dan zijn ook deze wegen wel aan te raden als je van lekker sturen houdt.
Wij kiezen er vandaag voor om de dag relaxed te beëindigen en koers te zetten naar ons hotel in Trento. Na nog even snel onder de douche te springen hebben we nog ruim de tijd om de binnenstad van Trento te gaan verkennen op zoek naar een restaurant. Inmiddels kennen we de binnenstad wel een beetje, dus is dit iets makkelijker dan de vorige keer. Allereerst even een biertje pakken bij TJ Bar. Nog bekend van de vorige keer krijgen we ook nu allerlei hapjes bij het welverdiende biertje geserveerd, dat het eigenlijk al bijna onnodig maakt om op zoek te gaan naar het avondeten. Aanrader! Maar toch besluiten we naar een kleine wandeling door het centrum uiteindelijk verderop in hetzelfde straatje te gaan eten.

[Joop]

Dag 4: Trento - Bologna via Maranello

Route: 320KM
Deze vierde dag hadden we ingepland als 'rustig aan doen dagje' met een uitstapje naar de Italiaanse Car Valley om daar een bezoek te brengen aan de Ferrari Musea in Modena en Maranello.

Alpentour 2018_Dag 4_Trento (IT) - Modena - Bologna (IT)

Voor deze dag hadden we twee opties. In een rechte streep van Trento naar Modena over de snelweg of langzaamaan binnendoor hobbelen naar het eerste van de twee museum. Bij de 'snelle variant' zou wellicht San Marino nog een optie zijn, maar dan ben je eigenlijk een hele dag op de snelweg aan het rijden. Daarom besloten om in de ochtend (en een deel van de middag) binnendoor naar Modena te rijden.
Bij het verlaten van Trento is het nog wel even zoeken naar een benzinestation. Op een zondag is het een extra opgave, omdat ook op de normaal bemande tankstations, geen tankstation bemand is. Iets dat met betalen soms een extra hindernis. Uiteindelijk vinden we er eentje net buiten Trento op de route.
Voordat we de Car Valley inrijden moeten we eerst nog een paar 'hobbels' over in de uitlopers van de Dolomieten richting Vicenza. Het zijn de Passo Pian della Fugazze en de Passo Xon. De eerste van de twee gaat bergop voorspoedig. De weg is mooi breed en overzichtelijk en kronkelt mooi vloeiend omhoog. Eenmaal bovenop wordt de weg een stuk smaller en neemt ook de drukte op de weg toe, naast dat we onderweg ook steeds meer wielrenners tegenkomen, die de zondagochtend gebruiken om eens een mooi stukje door het bergachtige landschap willen fietsen. Eenmaal onderaan de Xon in Valdagno kijken we uit op een horizon die niets meer van doen heeft met het bergachtige landschap dat we achter ons laten en rijden we nu in het gebied waar veel industrie te vinden is, maar waar je verder niet heel veel boeiends meer te zien krijgt. Wegen die langer en langer rechtuit blijven gaan dan nu hebben we tot zover nog niet gehad. Terwijl de zon hoger aan de hemel komt te staan kom je hoe langer hoe meer tot de conclusie dat dit meer op een stuk niemandsland begint te lijken, zeker als je ook bijna niemand langs de route ziet lopen of zitten. We bijten nog even door en komen uiteindelijk begin van de middag in Modena aan.
Het navigatiesysteem begint nog even tegen te stribbelen op de ingegeven plek van het Museo Enzo Ferrari, maar als we de digitale kaart als 'ouderwetse kaart' gebruiken, komen we tevens met wat hulp van de minimale bewegwijzering toch bij het eerste museum aan. We lopen even buitenom en kijken in de voorruimte van het museum, maar gaan niet verder naar binnen. Dit is de nieuwste van de twee, maar de twee musea zijn ongeveer hetzelfde van opzet met hier en daar een iets andere inhoud en deze is iets technischer van aard. Op naar de tweede in de echte thuishaven van het merk: Maranello.

IMG_0595

IMG_0601

IMG_0606

Onderweg naar het museum toe komen we over de SP3 Maranello binnen en met het binnenrijden kunnen we nog net over de hekken het testcircuit Fiorano zien liggen. Het is zondag en het is er uitgestorven, maar dit is zo'n beetje de enige plek waar je nog iets van het circuit kunt zien. Na een goede kilometer zijn we op plek van bestemming en bezoeken we Museo Ferrari, waar bij binnenkomst direct een van mijn favorieten staat, de 250GT SWB.

IMG_0613

IMG_0701

IMG_0715

IMG_0689

IMG_0659

We verlaten het museum en besluiten om onze route niet meer langs Pagani en Lamborghini te laten lopen, aangezien we daar niet naar binnengaan en besluiten om direct door te rijden naar Bologna om daar nog wat door de stad te lopen. De middeleeuwse binnenstad is nog niet echt ontdekt door de toerist, die sneller naar Florence e.d. trekt, maar is zeker het bezoeken meer dan waard.
Voordat wij daar aan toe zijn, moeten we nog wel eerst de auto nog zien kwijt te raken in de stad, aangezien er bij het hotel geen parkeergarage o.i.d. zit. Er zijn wel afspraken gemaakt met een garage aan de overkant, maar dat is van het type sleutels afgeven bij binnenkomst zodat zij de auto wegzetten in de krappe garage en zo nodig de auto ook nog kunnen verzetten. Niet helemaal ons ding en besluiten de auto langs de weg te parkeren. In het NH Hotel bij het station wacht ons een positieve verrassing: ik ben blijkbaar als 'lucky guest' aangemerkt en mijn geboekte kamer is geupgrade naar een 'Junior suite' met dakterras. Geen idee wat ik met al die ruimte moet, maar het voelt allemaal erg Grand Tour waardig aan als verblijf. Ze hebben al snel door dat ik met Harold onderweg ben en besluiten om zijn kamer ook maar in te wisselen voor de luxe variant. Erg attent!
Stiekem is het toch al weer iets later geworden dan we aanvankelijk gepland hadden, maar dan is het toch tijd voor een lekker koud biertje in de warme stad.

IMG_4040

IMG_4056

IMG_4052

[Joop]

Dag 5: Bologna (IT) - Menton (FR)

Route: 545KM
Op de vijfde dag steken we door het gebied Parco Nazionale dell'Appennino Tosco-Emiliano van Bologna naar Menton via de Italiaanse Côte d'Azur, de Bloemenriviera, bij Genua.
Aangezien dit de langste rit is van deze trip zijn we 's ochtends eerder bij het ontbijt aangeschoven, om zo ook vroeg de stad Bologna te kunnen verlaten.

Alpentour 2018_Dag 5_Bologna (IT) - Appennino Tosco-Emiliano - Menton (FR) (snel)

Wanneer we de stad verlaten merk je direct dat Bologna echt aan de rand van de vallei ligt en de wegen lopen eenmaal buiten de stad direct omhoog. Toch zullen we vandaag niet echt op hele grote hoogtes komen. Het gebied heeft veel weg van de Eifel en Sauerland als je het ergens mee zou moeten vergelijken. Het is er alleen iets dorrer van kleur en uiteraard zijn de gebouwen ook geheel in Italiaanse stijl.
Het begin van de route ging nog wel, totdat we op een aantal weggetjes kwamen die zo smal waren dat echt doorrijden er niet in zat. Dit waren hele intensieve weggetjes. De eerste kronkel over de Bocca dei Ravari ging op zich nog wel. Deze route was op de Michelin kaart aangemerkt als route met goed uitzicht (het bekende groene lijntje langs de weg en weg bij punt 3 op het kaartje) en was voor mij reden om die in de route op te nemen. Zeker mooi, maar het wegdek daarentegen niet bepaald op een aantal stukken. Na wat heen en weer geschud te zijn in de auto ronden we deze weg af.
Op eenzelfde wijze had ik ook het volgende stuk in gedachte, alleen deze weg was nog smaller en eigenlijk nog slechter (weg bij punt 4 op het kaartje). Niet echt gemaakt voor onze vierwielers. Eenmaal bijna aan het einde van de route vroegen we ons wel af of we met deze stukken in de route door moesten gaan, want echt lekker in je ritme komen doe je niet, zeker als je iedere onoverzichtelijke bocht op een weg die nauwelijks breder is dan je eigen auto rustig aan moet doen.
Het bleek uiteindelijk beter te worden. De wegen werden beter en breder en leuker om te rijden. Toch is dit gebied vrij druk met verkeer en echt lekker doorrijden zit er daarom niet echt in. Tevens ook al wel tot de conclusie gekomen dat er in dit gebied tussen Bologna en Genua geen enkele logica in de benamingen en gradaties van de wegen zit. Waar een weg met SR aanduiding normaal erg smal en doorgaans ook een stuk slechter is ten opzichte van de SP wegen, bleek dat hier het omgekeerde. De route was vooral uitgezet op SP en SS wegen, dus hier en daar toch nog wel een verrassing wat je tegen kwam. Via de fraaie wegen over de Sella di Sestola, de Passo della Radici en Foca di Sassorosso komen we langzaam in de buurt van de Middellandse zee.

IMG_0754

IMG_0757

IMG_0759

IMG_0763

De laatste pass die nog tussen ons in ligt is de Passo del Bracco. Eigenlijk ook direct de mooiste pass qua asfalt en verkeer. De weg slingert glooiend omhoog en is de mooie afsluiter van deze dag voor wat betreft het gekronkel door het gebied. Na het hoogste punt bereikt te hebben zien we al een glimp van de Middellandse zee en laten ons afzakken naar de Riviera om daar nog een stuk langs de kust te rijden. Je merkt direct dat ook de drukte langs de route toeneemt. Veel mensen komen af op de Italiaanse kustlijn op dit punt. We rijden nog een eindje langs de kust van Carrara naar Genua en in die laatste plaats besluiten we om het laatste stuk de snelweg te pakken naar de Italiaans-Franse grens. Het is immers nog een goede 180km voordat we ons 'hotelletje' in Menton hebben bereikt.
Het hotel is er nog eentje van het type 60's Côte d'Azur chique, al kun je wel zien dat daar in heel Menton door de jaren heen wel flink op heeft ingeboet en van enige sprake is van vergane glorie. Het liet zich in eerste instantie wat moeilijk vinden, maar eenmaal gevonden parkeerde we onze auto in de ietwat krappe hotelgarage en was het tijd om de Zee van dichtbij te gaan bekijken en deze dag af te sluiten.

[Joop]

Dag 6: Menton (FR) - Briançon (FR)

Route: 340KM

Op de zesde dag begeven we ons weer op hoofdzakelijk bekend terrein. Deze route hebben we vorig jaar ook grotendeels gereden, maar toen in de omgekeerde richting.

Alpentour 2018_Dag 6_Menton (FR) - Cayolle - Briançon (FR)

Vanuit Menton start (of eindigt zo je wil) de Route des Grandes Alpes. Voordat we echt de bergen inschieten, tanken we nog even bij de 'supermarkt' in het dorp. Dit zal nodig zijn, want, zo zal aan het eind van de dag blijken, de auto's zullen niet echt spaarzaam met de brandstof omgaan. Vandaag deel 1 van de route, morgen deel 2.

IMG_4085 by Joop van Brummelen, on Flickr

Vanuit Sospel beklimmen we de Col de Costillon en Col du Turini. Echt hele fraaie passen, met de kloofachtige bergwanden en gebouwde haarspeldbochten tegen dezelfde bergwanden aan. Hier krijg je wel direct het Rallye de Monte Carlo gevoel en een moment schiet door me hoofd hoe waanzinnig hard de coureurs over deze kant omhoog en omlaag knallen en 100% op hun navigator moeten kunnen vertrouwen. Letterlijk nul marge zijn er op de vele blinde bochten te nemen en ook de haarspeldbochten met relatief hoge muurtjes geven weinig doorkijk en ver vooruit kijken is dan ook wel gewenst. Helaas een punt om de twee auto aan de kant te zetten is hier niet, dus moeten we vooral van achter het stuur vandaan genieten van de omgeving.
Gaandeweg omlaag rijden we verder het berglandschap in en laten we de Middellandse Zee steeds verder achter ons.

IMG_0767

IMG_0768

IMG_0771

Echt veel zakken naar het dal doen we na de Col du Turini niet. De route blijft sterk op een neer gaan en aangezien we de wegen bijna voor ons zelf lijken te hebben kunnen we ook flinke stappen maken en snellen we ons keer op keer de berg op en af. Op de Col de la Couillole zul je net zien dat op het meest smalle stuk van de M30 je net een Fransman treft die zo eigenwijs is en het een ieder moeilijk weet te maken om elkaar te passeren. Een 10m terug was er genoeg ruimte in het tunneltje, maar de beste man had geen zin om terug te rijden. De vrachtwagen die voor ons zat op dat moment kon hem blijkbaar ook niet op andere gedachte brengen. De Nederlanders die achter hem zaten schudde ook al het hoofd. Daarna opende de weg zich weer in de breedte en liet de vrachtwagenc hauffeur ons er netjes voorbij en snelde we ons naar de top.

IMG_0772

IMG_0774

IMG_0775

De weg wordt beter en breder en snel komen we op het volgende colletje terecht die dwars door een skigebied loopt rondom Valberg. Ook deze kunnen we vlot nemen en net iets buiten het dorp op het hoogste punt gunnen we ons nog een moment om te genieten van het uitzicht.

IMG_0777

Daarna volgt, voor mij althans, het hoogtepunt van de dag. Dat is de Col de Cayolle. In tegenstelling tot vorig jaar houden we nu de westelijke kant van de route aan, waar we vorige jaar de Col de la Bonette zijn overgestoken. De Col begint vrij breed en naarmate we hoger komen wordt het terrein ook rotsachtiger. Inmiddels begint het ook al redelijk te betrekken en krijgen we zowaar wat regen over ons heen. Iets wat gezien de temperaturen nog helemaal niet zo'n straf is, maar wat het wegdek er natuurlijk wel wat verraderlijker op kan maken. Op de top zelf is weinig te beleven in de zin van een koffietentje of iets dergelijks en staan er vooral veel auto's van mensen die vanaf hier een wandeltocht door de bergen maakt. We laten ons iets afzakken aan de noordkant en zetten de auto daar aan de kant voor een fotomomentje.

IMG_0783

IMG_0784

IMG_0785

IMG_0788

IMG_0791

IMG_0792

De afdaling aan de noordkant is een stuk smaller dan de beklimming aan de zuidkant die we zojuist achter ons hebben gelaten, maar is er zeker niet minder spectaculair op. Via smalle bruggetjes en weggetjes die ons door een Canyonachtige setting (Gorges du Bachelard) leiden komen we al snel op de twee laatste grote Cols van de dag, nl. de Col de Vars en de Col de l'Izoard.
De eerste van de twee is een hele mooi slingerende Col omhoog. Dit wordt nog maar eens bevestigd door de snelle service wagen van een koffieleverancier die voor ons uit gaat de berg op. De beste mannen hebben dit stukje vaker gereden zo blijkt. Het bestelautootje op de smalle bandjes dendert van bocht naar bocht en met flink overhellen komt de auto keer op keer erg snel de bochten door. We blijven ze volgen tot de top en hebben er lol in om zo omhoog te rijden. Bovenaan zwaait hij in het dorpje af naar het café waar ze moeten zijn en wij dalen af naar Guillestre. Ook nu begint de lucht weer snel te betrekken en als we koers zetten naar de top van de Col de l'Izoard begint het ook nu weer te regenen dat aanhoudt tot in Briançon. Bovenaan stoppen zien we dan ook niet echt zitten om geen nat pak te halen. Op de weg naar beneden komen we nog een groepje Zwitserse Defender rijders tegen de gang er goed in hebben op de bochtige slingerwegen. We zouden deze mannen de volgende dag weer tegenkomen op de Col de la Madelaine.
Ondertussen begon het brandstofmetertje van de 435i richting het rood aan te wijzen op de weg naar boven toe en met het omlaag gaan wijst deze toch weer positiever uit. Met de ervaring van vorig jaar is het met nog een pukkeltje naar het hotel aan de andere kant van de Frans-Italiaanse grens bij Briançon toch verstandig om nog een pomp op te zoeken, om niet te stranden onderweg en zo ook morgen weer hetzelfde pukkeltje terug over te kunnen.
300KM heb ik op een meer dan 3/4 tank gereden. Het stevigste verbruik op deze trip tot zover met 1L op 7km. Het is vlot gegaan vandaag en de stijgingen waren ook forser dan de dagen hiervoor, dus heel gek is het ook niet.
In Sauze di Cesana overnachten we. Een dorpje bij wijze van spreken niet groter dan 2 inwoners, een hond en een varken, waar we in heel gemoedelijk worden ontvangen. We eten in het hotelletje wat de pot schaft, aangezien er in de buurt niet heel veel te beleven is. Het smaakt er zeker niet minder om.

IMG_4113

IMG_4110

IMG_4106

IMG_4097

[Joop]

Dag 7: Briançon (FR) - Aosta (IT)

Route: 420KM

Ook op de zevende dag begeven we ons weer op veelal bekend terrein. Deel 2 van de Routes des Grandes Alpes ligt voor ons, die we ook vandaag in omgekeerde richting rijden met een paar aanpassingen in de route ten opzichte van de vorig jaar.

Alpentour 2018_Dag 7_Briançon (FR) - Aosta (IT)

Vanuit Sauze di Cesana starten we het tweede deel van onze route over de de Route des Grandes Alpes. Nadat we de Col de Montgenèvre weer terug hebben genomen naar Briançon en daarmee weer terug op Frans grondgebied zijn, tokkelen we rustig met het verkeer mee naar eerste echte Cols van de dag. De Col de Lauteret kun je eigenlijk moeilijk een bergweg noemen zoals we ze hebben gereden, maar met name het laatste deel gaat toch nog aardig omhoog, maar gaat met name over de brede doorgaande weg naar Grenoble.
Bovenaan de Lauteret slaan we rechtsaf om de Col du Galibier op te gaan. Waar we deze vorig aan het einde van de dag hebben gedaan, doen we deze nu als eerste op de dag. Het autoverkeer is daarmee bijna niet te vinden. Wel zijn er al flink wat wielrenners onderweg naar de top. Echter de weg is lekker overzichtelijk en breed zodat we daar niet veel last van hebben en voorspoedig naar boven kunnen over het goed asfalt. Iets wat eigenlijk voor alle Cols geldt die we over de Route des Grand Alpes tegenkomen, op een paar uitzonderingen na.
Wanneer we bijna bovenaan zijn zit er nog even een camper in de weg, maar die steekt op de top de drukke parkeerplaats op, waar wij aan voorbij schieten en iets lager ook onze auto aan de kant zetten.

IMG_2827

IMG_2831

IMG_0794

IMG_0797

IMG_0795

De volgende op de route is de kleinere Col du Télégraphe. Ook een bekende col uit de Tour. Deze steken we rap over om door te rijden naar het volgende stuk. De afdaling van de Galibier en de het oversteken van de Télégraphe gaat met weinig haarspeldbochten gepaard en vooral vloeiende bochten over een relatief brede weg. De afdaling van de Télégraphe laat nog voornamelijk de meeste haarspeldbochten zien om in Saint Michel de Maurienne uit te komen.
Na een stuk door het dal te rijden houden we links aan om richting de Croix de Fer te gaan. Om daar te komen pakken we M80 vanuit Villangondran omhoog die via 35 haarspeldbochten omhoog schiet. Het asfalt is niet al te best en auto heeft merkbaar tractieproblemen op het pokdalige asfalt, waarbij je met enige beleid de haarspeldbocht uit op het gas moet. Een sperdifferentieel zou hier toch wel een uitkomst zijn. Met twee-drie tegenliggers op dit stuk wordt een kleine race naar boven toe, waar we vorig jaar in omgekeerde vorm ook al lekker naar beneden zijn geknalt. Bovenaan in het dorpje laten we het laatste deel van de Col de Mollard links liggen en buigen af de La Cochette en de Le Collet om in Le Cret de route omhoog de Col de la Croix de Fer op te draaien. Vorig jaar had ik daar even weinig oog voor het uitzicht, wegens het rijden op benzinedampen de Glandon de Croix de Fer op, maar nu kon er extra van genoten worden. De weg omhoog is schitterend. Eenmaal bovenaan ligt de top van de Col du Glandon ook niet ver weg meer. Op die top besluiten we om de auto even aan de kant te zetten en van het uitzicht te genieten.

IMG_0798

IMG_0800

IMG_0804

IMG_0805

IMG_0807

IMG_0810

IMG_0814

IMG_0816

Waar we vorig jaar vanuit het oosten op de Col du Glandon zijn aan komen rijden via de Col de l'Iseran houden we nu de westkant van de bergketen aan en vervolgen we onze weg richting de Col de Madelaine. De zuidkant van deze col is echt goed te nemen en al snel buiten het plaatsje La Chambre schiet de weg omhoog. Voor dat we er erg in hebben zijn we al boven en zien we het Defender viertal bij het koffietentje staan die we de dag er voor ook al waren tegengekomen op de d'Izoard. Een drankje en een broodje gaat er bij mij wel in en aangezien we onderweg niet heel zijn tegengekomen besluiten we deze gelegenheid ook aan te grijpen.

IMG_0819

IMG_0820

IMG_4123

IMG_0818

De weg omlaag aan de noordkant van de Col de la Madelaine is daarentegen een veel uitdagendere en smallere. Ook de kwaliteit van het asfalt is aan deze kant een stuk slechter dan de zuidkant, maar nog steeds beter dan de gemiddelde weg waar we in Italië over heen zijn gekomen.
Onderaan houden we de weg naar Albertville aan welke we na een stuk over de autobaan snel bereiken. Vanuit Albertville steken we omhoog naar de Col des Saises. De kwaliteit van het asfalt laat wel wat te wensen over en de weg omhoog is ook relatief smal. Dit smalle geslinger ben je eigenlijk zo richting het einde van de dag wel snel beu. Gelukkig worden de wegen na Beaufort weer beter en maken we ons op om de Cormet de Roseland op te gaan. Wat een fijne colletje is dit. Onderweg kom je langs het azuurblauwe meertje Barrage de Roseland, waar we langsom rijden op weg naar de top van deze col die op nagenoeg het einde van de Route des Roseland ligt. Voordat de top overschieten kijken we nog even uit over het meer, voordat er niets meer van te zien is.

IMG_0821

IMG_0823

We voeren het einde van de route in het navigatiesysteem in om de snelste weg naar het hotel in Aosta te bereiken en nadat we de tank van onze auto's nog een keer volgegooid hebben steken we de laatste grote pukkel van de dag over, de Col de Petit St. Bernard. Redelijk aan de voet van deze pass zit een lokaal voor me die door heeft dat we vlot onderweg naar boven zijn. Na wat aandringen schiet hij weg en schiet ik achter 'm aan. Hij heeft er samen met zijn maatje zin en de snelle Honda Civic gaat als een malle omhoog. Erg leuk... In de verte zie ik wat wandelaars een wandelpad af komen en besluit het gas los te laten. Het is even leuk geweest. Boven op de pass groet de ik de beste mannen nog even voor de vlotte rit en wacht ik op Harold voordat we de Frans-Italiaanse grens oversteken. Richting de voet van deze berg doen we in alle rust en rijden zo naar ons laatste rustplaats van onze trip om vervolgens in Aosta een restaurant op te zoeken voor onze welverdiende Italiaanse 4-gangen maaltijd.

IMG_2729

IMG_2681

[Joop]

Dag 8: Aosta (IT) - huiswaarts

Route: [https://www.myrouteapp.com/nl/social/ro ... mode=share] 900KM[/url]

De laatste dag is al weer aangebroken en tijd om weer op huis te gaan na een mooie roadtrip door het midden van Europa en weer erg fijn rondgereden en gezien te hebben.

Alpentour 2018_Dag 8_Aosta (IT) - Nettetal (D)

Hoe naar huis te rijden? Snel door Zwitserland met een vignet op de ruit over de snelweg, met een omweg om Genève via Frankrijk, of toch lekker binnendoor de kortste route naar huis door Zwitserland om vervolgens de Autobahn op te schieten. Het werd de laatste optie.
Vanuit Aosta pakken we Col du Grand Saint Bernard naar de Zwitserse grens. Toch nog even het sturen over de kronkelige bergpassen vasthoudend. Heel veel hoger dan dit zal het vandaag niet meer worden.

IMG_2716

IMG_2713

IMG_2711

IMG_2701

Na een korte stop op de top van de Col zijn we inmiddels ook de grens overgestoken en vervolgen we onze weg richting Bazel. Na Martigny krijgen een melding op het navigatiesysteem dat de 11 afgesloten is en we daardoor de iets smallere bergweg ervoor pakken, de Col de la Croix en de Col du Pillon over en de Col des Mosses links laten liggdend. Het is mooie route die nauwelijks langzamer is dan de weg via de 11, maar is wel wat smaller. Na Thun gaat het vooral nog glooiend op en neer naar de Zwitsers-Duitse grens bij Bazel. Bij Bazel de grens over gegaan te zijn, weten we dat het er nu echt op zit en voor ons ligt nog een 600km Autobahn naar huis. Ter hoogte van Karlsruhe vervolgen we onze eigen weg naar huis toe.
Halverwege de avond thuis komend zat het erop en waren er bijna 4500km extra bijgeschreven op de teller. Kan eigenlijk niet wachten tot de volgende trip...

IMG_4132

[CreativeS]

Ademloos probeer ik te zeggen: mooi verslag van een geweldige reis Joop (en Harold)

[ejt]

Wauw, wat een verhaal weer. Super gedaan.

[angel335]

Mooie rit weer
Leest ook ademloos weg
Bedankt


Verzonden vanaf mijn iPhone met Tapatalk

[Blue Raccoon]

Prachtig rit en heel mooie verslag met foto's

[Arjan]

Top verslag weer Joop

Ik heb niet alles gelezen, is ook een fantastisch naslagwerk voor mensen die dit ook een keertje willen doen

Auto van Harold is wel weer toe aan vervanging waarschijnlijk na al die kilometers

[Joop]

De kilometerstand vernegenvoudigd vanaf het moment dat we gingen... Dus ja...

...aan de andere kant: hij is nu wel goed ingereden.

[Piet08]

Wat een mooi verslag Joop heerlijk om te lezen.
Dit is wel een prachtige tour geweest.